Wśród innych nacji, a na pewno wśród tej naszej, panuje przeświadczenie, że Hiszpanie to latino lovers, którzy absolutnie nie szukają stałego związku, a tym bardziej nie z kimś spoza ich ojczyzny. Wiecie, ile głupich komentarzy na temat rzekomego życia seksualnego mojego partnera nasłuchałam się przez lata? Musieliśmy założyć rodzinę, aby owe się zakończyły, chociaż i wtedy ktoś potrafił podzielić się swoją nieproszoną opinią.

Tak długo zbierałam się do napisania tego artykułu, że odkąd pomysł zakiełkował w mojej głowie, minęły chyba dwa lata. Odwlekałam ten moment w czasie być może przez wzgląd na fakt, jakie emocje towarzyszą mi, gdy poruszam ten temat. A zagadnieniem tym jest generalizowanie czy inaczej: wrzucanie wszystkich do jednego wora.

Samozwańcza Mama w Barcelonie, syn ma już 5 lat, a ja właśnie uświadomiłam sobie, że wciąż jeszcze na blogu nie mam artykułu, w którym konkretnie polecałabym Wam miejsca, które warto zobaczyć z dziećmi. Często mnie jednak o to pytacie, więc może nawet dla własnej wygody postanowiłam, że czas, aby taki wpis pojawił się na blogu. Barcelona to miasto naprawdę przyjazne dzieciom i w przygotowaniu jest już nawet artykuł z restauracjami/kawiarniami kids friendly, a trochę ich tutaj jest. Wystarczy zresztą spojrzeć na barcelońską zieleń. Te wszystkie cudowne parki i place zabaw to raj nie tylko dla tych najmłodszych. 

Pokuszę się o stwierdzenie, że jedno z najczęściej zadawanych emigrantowi pytań dotyczy jego ewentualnego powrotu do ojczyzny. Ja sama nierzadko słyszę: Dobrze ci tam? Nie chcesz wracać? Takie pytania padają najczęściej z ust osób starszych, dla których emigracja jest zagadnieniem abstrakcyjnym. Ciężko im sobie wyobrazić opuszczenie kraju i zbudowanie życia na obczyźnie. Czy ja zatem wrócę kiedyś do Polski?